Als de dag wint van de nacht - Meagan McKinney CL30

Een veilig en respectabel Londens weeshuis was het enige thuis dat Aurora Dayne ooit gekend had. Ze was daar zelf opgegroeid, en gaf nu les aan andere verschoppelingen van de maatschappij. Totdat ze een mysterieuze brief kreeg. Ze kreeg werk aangeboden op een plantage in Jamaica. Ze besloot meteen de uitnodiging aan te nemen en de sprong over de oceaan te wagen, met als enige bezit het aandenken aan haar vader: een kleine gouden halsketting met hangertje, waar een vreemd rijmpje in gegraveerd stond.

Vashon werd gevreesd door mannen, maar aanbeden door vrouwen. Zijn ogen waren groen als smaragd. Zijn doel was de onschuldige, maar knappe Aurora te veroveren. Zij had immers de sleutel tot de oplossing van het raadsel dat hem zijn leven lang al bezig hield. Vashon was geobsedeerd door zijn pogingen de legendarische Steen van Aran in zijn bezit te krijgen en hield het meisje gevangen op een onbekend Caribisch eiland. Daar zou Aurora worstelen tegen haar eigen hartstocht, voorbestemd de draak te temmen die haar vuurtje had aangewakkerd.

Wat een prachtig verhaal!!! In eerste instantie trok mij dit verhaal niet aan... Steen van Aran? Toch maar begonnen met lezen en warrempel, ik kon het boek niet meer wegleggen. De woeste aantrekkingskracht van Vashon was zo sterk aan te voelen, ik zag hem al helemaal voor me. Hij is niet de meest beschaafde man en doet zich voor als een foute man. Aurora is een heel preuts, beschaafd meisje, ze weet niet wat haar overkomt als Vashon haar ontvoert. De pittige dialechten, discussies, gevechten zijn top en de erotiek is geweldig! Ja Meagan McKinney heeft een pareltje geschreven. Cijfer 9+ / mei 2010

Fragment
Door de spijlen zag ze een zilveren fruitschaal op het nachtkastje staan. Er zaten ook bananen bij. Geïrriteerd stond ze weer op en pakte er een van de schaal. Het was echt een rare vrucht, vond ze. Hij was niet symmetrisch zoals een sinaasappel en iet zo vol als een peer. Ze pelde de banaan, zoals ze had gezien hoe een aap dat deed, en bloosde bijna vanwege de vorm, ze was geschokt door associatie die ze ineens kreeg. Een banaan leek op.... Nee, zou Vashon de banaan echt bedoelen als... haar wangen werden rood. Lieve hemel, wat bedoelde hij daarmee? Zelfs in haar stoutse dromen had ze nog nooit meegemaakt dat een vrouw.. ze huiverde. Daarom wilde hij haar zo graag bekijken. Ze keek naar de vrucht en werd ineens woedend. Haar wangen waren nog steeds rood, maar of dat kwam van woede, schaamte of vernedering, wist ze niet. Morgen zou ze hem terugpakken. Ze zou hem wel eventjes laten zien wat ze van dit grapje vond. Met dat voornemen in gedachten beet ze agressief het topje van de banaan en kauwde er vol genoegen op.

De volgende morgen droeg ze een ivoorkleurige jurk. Het vleeskleurige zijden hemd leek van een afstand op naakte huid. Het decollete was gewaagd laag en haar vrouwelijke vormen kwamen er prachtig uit. Het waren eigenlijk alleen de omstandigheden die ervor zorgden dat ze deze jurk durfde te dragen. Ze liep zelfverzekerd over de marmeren tegels naar Vashon die van het uitzicht zat te genieten. Tot haar genoegen keek hij niet langer over zee uit, maar richtte zijn blik op haar mooie lijf en dat had het gewenste effect. Als ze echt lef had, dacht ze op dat moment, zou ze nu voorover buigen en met een vinger zijn mond dichtdoen. Maar ze ging zitten en keek hem glimglachend aan. "Mooie dag vandaag. Wat heb je toch een geluk dat Mirage bezit." Ze leunde met haar volle boezem tegen de tafelrand. Zijn blik richtte zich precies op de plek die zij wilde. Ze sloeg haar open neer en deed net alsof ze de banaan voor het eerst zag. Terwijl ze met haar vinger langzaam over de vrucht wreef, keek ze hem aan. Zijn mond ging nog verder open. Hij deed zijn mond dicht en keek haar vaag ongerust in de ogen. "Je bent in een nogal uitbundige bui, geloof ik." "Waarom niet?" vroeg ze onschuldig, terwijl ze met omhaal haar servet op schoot legde. "Geen idee" antwoorddde hij weifelend. "Ik ben uitgehongerd." Opnieuw gleed ze met haar vinger over de banaan. Hij volgde haar bewegingen nauwkeurig. "Jij ook?" "Wat?" vroeg hij afwezig. "Uitgehongerd." Hij keek haar uitdagend aan en knikte. Ze pakte de banaan. Langzaam, alsof ze in de dagen neit gegeten had, haalde ze de schil eraf. Af en toe keek ze hem stiekem aan en zag dat hij compleet in beslag werd genomen door het schouwspel dat zich voor zijn neus afspeelde. Nerveus bevochtigde ze haar lippen. Ze glimlachte uitdagend en liet haar ene hand in haar decollete glijden. Met haar ander hand pakte ze de schaar en knipte venijnig de banaan in tweeen. Hij viel bijna van zijn stoel. Hoewel ze niet onder tafel kon kijken, wist ze zeker dat hij zijn dijen van schrik tegen elkaar geklemd had.